Η Ικαρία κατοικείται από την προϊστορική εποχή αλλά ενδιαφέρον αρχίζει να παρουσιάζει από τον 15° αιώνα, τον αιώνα των πειρατών με προεξέχοντα τον Χαϊρεντιν Μπαρμπαρόσα που ήταν ο φόβος και ο τρόμος στο Αιγαίο.
Τότε απ’ το νησί φεύγουν οι Γενοβέζοι για τη Χίο, και οι Ικαριώτεςκαταφεύγουν στα βουνά.
Έτσι καταλήγουν στην Λαγκάδα, στο δυτικό άκρο του νησιού πάνω από το ακρωτήρι του Κάβο Πάπα κρυμμένη σε μια ορεινή κοιλάδα.
Ετι για πάρα πολλά χρόνια, η Ικαρία θεωρούνταν ακατοίκητη και γι’ αυτό δεν ενοχλήθηκε από κουρσάρους ούτε από τους Τούρκους αρχικά.
Μόνο από το 18° αιώνα κατέβηκαν στη θάλασσα δημιουργώντας μικρούς οικισμούς.
Το 19° αιώνα αναπτύσσεται σιγά σιγά το εμπόριο του ξυλοκάρβουνου, της σταφίδας και του κρασιού με τους εμπόρους της Σμύρνης.
Τότε αρχισαν κατασκευάζονατι πρώτα δημόσια έργα, οι εκκλησίες, τα σχολεία καθώς και το δίκτυο των μονοπατιών και ορισμένα πέτρινα γεφύρια με τις χαρακτηριστικές καμάρες τους.
Το 1912 οι Ικαριώτες = επαναστατούν και κερδίζουν την ανεξαρτησία τους από την Τουρκική διοίκηση, ιδρύοντας την Ικαριακή Πολιτεία με δικό της νόμισμα και γραμματόσημο και αργότερα με την άφιξη του Ελληνικού στόλου ενώνεται με την Ελλάδα.
